Zo, de feestmaand ligt weer achter ons. En daarmee ook onze nieuwste hollandse traditie: Het Glazen Huis van Serious Request. Een actie waar ik het eerlijk gezegd he-le-maal mee gehad heb. Toen ik aan vrienden en familie probeerde uit te leggen waaróm, vond ik echter weinig weerklank. “Moet je kijken hoeveel geld er voor het goede doel wordt ingezameld”, was veelal het begin én einde van onze discussies.
En toen las ik dit: “Glazen Huis success voor Enschede”. De toestroom van bezoekers aan het Glazen Huis heeft de winkeliers en horeca in Enschede meer dan 7 miljoen aan extra omzet opgeleverd. “Nou en?”, zul je zeggen, “Waar het om gaat is dat er voor het goede doel twaalf miljoen is ingezameld!”
O ja? Stel je eens voor dat het Rode Kruis Nederland binnenkort bekend zou maken dat de directie over 2012 een mooie bonus van 7 miljoen heeft opgestreken. Zou niet elke Nederlander hier schande van spreken en zou er in de Tweede Kamer niet nog dezelfde dag worden geeist dat elke euro aan hulp wordt besteed? “Verdienen aan noodhulp, mevrouw de voorzitter… walgelijk!”
Wat is er opeens anders wanneer niet de hulporganisatie zelf, maar andere organisaties en bedrijven namens of voor hen geld inzamelen en aan deze acties verdienen?
Eigenlijk heb ik vooral moeite met 2 zaken.
Allereerst de verborgen agenda. Ik kon in december geen winkel voorbij lopen of er werden broodjes, TV’s, boeken of BH’s verkocht met de belofte dat een deel van de opbrengst naar Serious Request ging. Ook grote merken verbinden hun producten steeds vaker aan de actie. Reken maar dat de toename hiervan weinig te maken heeft met goede doelen en alles met hún doelen: imago en winst. Goed doen voor je image is niet nieuw, maar er ook nog direct geld aan verdienen en ondertussen over beide motieven zwijgen vind ik echt verwerpelijk.
Maar al die oprecht betrokken medemensen dan? Die “klusjesvrouwen” die al een heel jaar in touw waren om geld in te zamelen? Twee woorden: schuldgevoel en ruilhandel.
Tijdens de actie hoorde je het vaak langskomen: mensen die vertelden hoe de actie hun een “goed gevoel” geeft en “saamhorigheid” teweegbrengt. In de Bijbel staat er zo mooi: “God heeft lief wie blijmoedig geeft” Geef omdat je dat met alle plezier dóet, niet omdat je er blij van wórdt.
En dan al die cakejes die voor het goede doel gebakken worden. Ook toen ik voor Athletes in Action werkte en op giften leefde moest ik er al niets van hebben. Waarom geef je nu geld? Omdat je iets wilt doen aan de babysterfte of omdat je zin hebt in een lekkere cake? We klagen over te hoge overheads bij NGO’s, maar stoppen zelf ondertussen uren in allerlei sponsoracties en verwachten van diezelfde NGO’s dan ook nog een leuke CD of boek als bedankje.
Ben ik nou gek?! Volgens mij niet. De verleiding om met andere motieven te geven dan de juiste is al zo oud als de mensheid:
Als u iemand in nood helpt, bazuin het dan niet rond in de synagogen en op straat, zoals schijnheilige mensen doen om door andere mensen geëerd te worden. Ik verzeker u: zij hebben hun loon al ontvangen. Maar wanneer ú iemand in nood helpt, zorg dan dat uw linkerhand niet weet wat uw rechterhand doet.
De Bijbel
Als je goed doet, doe het dan goed.